Li Ber Deriyê Bajêr

bi sev rawestîm li ber deriyê bajêr

tenê, tazî û çile

berf dibariya li ser rûyê wê,

ês û xemgînî

li milê min ê çepê mêrxasiya min

li ya rastê kovanî

min serm dikir bigirîm ji tirsê û sermayê

ne ji dengê wê bilûra qedîm bûya dê biqerisiyam

gur nekira agirê dilê min teqez dê bimiriyam


bi sev rawestîm li ber deriyê bajêr,

lê his li min xwekustin, çile

li stasyonan keriyên mêrûyên bi qirqal

li xanên kevnare bedenên westiyayî

bi stêrkên li ser çiyayî rûnistî re selmaxê dikir bayî

û her disaran hestên di hundirê min de razayî

dê teqez bimiriyam, ne tîna çavên te bûya


bi sev rawestîm li ber deriyê bajêr

xizan, asiq û çile

her diqeherîm ji wê birca nobedar lê dibisirin

bi rewseke ji his çûyî

li wir diteyisî isq

wek ezîza min a li dûr

ku min hîs nekira tîna dilê wê yê di xewneke gulgulî de

hêlma wê negeriya li ser dilê min teqez dê bimiriyam


bi sev rawestîm li ber deriyê bajêr

çavên min sil, çile

dengên nehs yê firistiyan

nifirên tavnedîtî, bêhna mesrûbê

serxwesan, lasfirosan, pêxwas û rêbiran silav dida min

û sev wek tîra ji kevanê felitî dibihurî di canê min de

bajarî wek veresanê ez davêtim nehêniyên xwe

û her kûrtir bin ax dibûm ji dêvla bimirim


çile bû, berf dibariya

tazî, asiq û xizan bûm

wek gundiyekî wehs rawestîbûm li ber deriyê bajêr

hêlek min birca belek li bircên wê tîr direqisîn

hêlek min medresa sor bêdengiya biefsûn

pencereya vedibe isqê

û ez ew zarokê çiyayî yê disibiya hespekî rehwan

teqez dê bimiriyam

min xwe negirta li keziyên te yên bajêr pê sa dibû.