Ha li çiyayê Mûsê, ha li pista darê dergûsê...


Tistek an rûmetek çiqas girîng û giranbiha be jî ku mirov xêrekê an jî mafekê lê nebîne û ne li gorî mafê mirov be, dûr û nêz ferq nake.
Binyata vê gotinê digihîje serhatiya jin û mêrekî ciwan:


Dibêjin,

Jin û mêrek hebûn, rojekê jin ji mêrê xwe dixeyîde. Dema ku dibe êvar, nivînên xwe û mêrê xwe ji hev vediqetîne. Jinik du qat nivîn radixe û dergûsa zarok dixe navbera herdu nivînan. Mêr li aliyekî dergûsê, jin jî li aliyê din dikevin nav nivînan da ku razên. Xewa mêrik nayê, dibêje:

-Hayhayî…

Jinik dengê xwe nake. Vê carê mêrik dibêje:

-Ax, ax…

Jinik dibêje:

-Mêrik, dîsa çi bû, tu wisa di kûr de axîn û keseran diksînî?

Mêrik dibêje:

-Jinik ez seva din li ku bûm, ez îsev li ku me? Ez nekim axîn kî bike axîn?

Jinik dibêje:

-Tu seva din jî îsev jî di bin vê banê de li heman odê bûyî. Hey Xwedê mala te xira kiro, di navbera me de bi tenê ew darê der-gûsê heye!

Mêrik dîsa axînek kûr dikisîne û dibêje:

-Jinê, kezîkurê! Pistî ku em ji hev dûr man, ha li Çiyayê Mûsê, ha li pas darê dergûsê, ma çi ferq heye…