Derdê kezebê, da ser ê siwarê neqebê...


Li ser rûye dinê, tu derd weke derdê kezebê ne dijwar e. Sotiya wê 
pêsiya her derd û êsê dibirre û bi mirov dide jibîrkirin.
Binyata vê gotinê digihîje serhatiya jineke Kurd ku ji derdê mirina 
kurê xwe, mirina birayê xwe jibîr dike:


Dibêjin,

Carek ji caran, nijde û talan hate ser gundekî. Pistî ku talan

gund birin, mêrên gund ji der de hatin, fêm kirin ku gund hatiye 

talankirin. Amadekariya xwe kirin û li pey talankeran ketin çûn 

ku talana xwe vegerînin.

Li geliyekî, siwarên talankeran û gundiyan hatin hember hev. 

Di navbera wan de serekî dijwar derket. Sê roj û sê sevan wisa tî 

û birçî, bi hev re ser kirin û hevdu sikandin. Xwîna gelek mêran 

rijiya. Hin mirin, hin birîndar bûn; kêm kes sax û silamet vegeriyan mala xwe.

Dema ku xebera rawestîna ser li nav gund belav bû, jin, zarok 

û rîsipiyên gund bi hev re çûn ser termên xizmên xwe.

Jinek jî tevlî wan bû, berê jê re gotin birayê te jî di vî serî de hatiye kustin, termê wî li neqebê ye. Birayê wê xwessiwar bû, ewqas 

bi bayê bezê hespa xwe diajot ku gelê heremê jê re digot “siwarê 

neqebê.” Jinikê li ser siwarê neqebê lorand, rûyê xwe rûçikand, 

da hewaran û ber bi termê wî ve beziya. Di wê navberê de, nihêrî 

ku termê kurê wê jî va ye li wir e. Dema çavê jinike li termê kurik 

dikeve, kezeba wê yekser disewite. Kesereke kûr dikêse û dibêje:

-Derde kezebê, da ser ê siwarê neqebê.