Kerê ehmeq, ber bi sêr ve dizire...

Li vê dinê hin kesên wisa ehmeq û bê hesab hene ku bi zanebûnî xwe 
davên xeteriyê. Ji ber ku ew kes hêz û cerebeya yê hember nikarin hesab 
kin. Dibêjin qey kes ji me hêztir û zanatir nîne. Binyata vê gotina ku 
carinan bi sêwaza: “Kerê ehmeq, ber bi gur ve dizire.” jî tê gotin, digihîje 
serhatiya kerekî ehmeq:

Dibêjin,

Carek ji caran, kelesêrek (dîk) û kerek bi hev re bûne rêheval. 

Kelesêr li ser pista kerê bû, ji xwe re seyran dikirin. Kelesêr û kerê 

bi hevalbendiyek xwes demên bi kêf derbas dikirin. Dibêjin wê 

rojê sêrek rastî wan hat. Dema ku çavê sêr li kerê ket, dilê wî bijiya gostê kerê, lê kelesêr fêla sêr fêhm kir. Bi dengek bilind bang 

da û qîriya. Dibêjin, sêr ji dengê dîkan gelek aciz in. Dema ku sêr 

dengê kelesêr dibihîze, berê xwe dide daristanê û bi hemû hêza 

xwe dibeze, diçe. Ker, rewsa sêr û kelesêr nake hesêb, bi helwesta 

sêr sas dimîne, ji xwe û xwe re dibêje:

-Min jî digot, ka sêr çi egît e, ji xofa min nezanîbû ku xwe di ku 

de vesêre, wey li sêrîtiya te!… Kerê li pistî vê hizrê gelek baweriya 

xwe bi xwe anî û ji kelesêr re dibêje:

-Hevalê qîr-qîro, ezê herim wî qesmerî bigrim, bînim ji xwe re 

bikim pêlîstok û qerf û henekên xwe pê bikim, bi wî xema li xwe 

birevînim. Kelesêr fehm kir ku rews çi ye, gelek li ber ker geriya, 

lê nikaribû ku wî li ser rêya wî vegerîne.

Kerê dîk li pey xwe hist û kete dû sêr, beziya û çû daristanê. 

Dît ku sêr li wir e. Ziriya, bi hêrs êrisî ser sêr kir. Sêr ji ber kerê vekisiya, penceyek lêda û hûrê wî dirand, avête wir. Sêr hilkisiya ser 

kerê, qenê (qet nebe) hestiyên wî jî li sûnê neman. Her çiqas ku kelesêr dawiya çîrokê zanîbû jî dîsa heqê destbirakiyê hebû, meraqa 

destbirakê xwe yê ehmeq kir û hat dît ku çend pûrt ji wî mane, 

hemû mêsên heremê li ser civiyane, kesereke kûr kisand û got:

-Kerê ehmeq, ber bi sêr ve dizire…